Een zorgindicatie? Die regelen wij wel

Hélène de Vries (32 jaar) vindt haar leven momenteel maar saai. Niet omdat ze niks leuks weet te verzinnen om te doen. Maar omdat veel dingen door haar ziekte niet meer kunnen.

Een rijk leven

Ze woont in een buitenwijk van Gouda. Ze voelt zich er rijk met haar man Arnie, hun driejarige dochter en hun drie katten. En met haar vrienden waarmee ze wekelijks Dungeons & Dragons speelt. Maar haar aandoening – ze heeft het syndroom van Ehlers-Danlos – belemmert haar flink.

“De laatste jaren van mijn werkende leven werkte ik als HR-adviseur”, steekt Hélène van wal. “Vorig jaar moest ik dat werk alleen neerleggen. Net als sommige hobby’s, zoals diamond painting. Ik kon het vanwege mijn ziekte niet meer aan. Door Ehlers-Danlos zijn mijn gewrichten namelijk te soepel. Daardoor schiet alles voortdurend uit de kom. Het is bovendien een bindweefselziekte. En bindweefsel zit helaas overal. Ik heb dus ook last van ontstekingen aan slijmbeurzen en pezen en problemen aan mijn maag, darmen, ogen en oren.”

“Mijn man houdt tijd voor onze dochter”

De ontstekingen in Hélènes lichaam bereikten ook haar onderrug. In oktober 2023 werd ze hieraan voor het laatst geopereerd, vertelt ze: “Na de operatie kreeg ik wijkverpleging, die me kwamen wassen en douchen. Ik kon het niet zelf. Nu loopt er opnieuw een aanvraag voor wijkverpleging. Je kunt je misschien wel voorstellen dat je voor het haren wassen je armen boven je hoofd moeten kunnen houden. Mij lukt dat helaas niet meer, dus heb ik hulp nodig. Mijn man doet veel hoor. Maar ik heb liever dat hij tijd met onze dochter doorbrengt.”

_{Hélène vond het belangrijk om op goede wijkverpleging te kunnen vertrouwen. De info die haar hielp kiezen voor een passende zorgaanbieder vond ze online.}

Iedere dag een ander gezicht

Hélène is heel tevreden over de organisatie die haar wijkverpleging leverde. Die vond zij namelijk niet alleen heel aardig, maar ze gaven volgens haar ook goede zorg. En dat zit voor Hélène niet in vertrouwde gezichten. “Juist niet”, zegt ze. “Dat ik na mijn operatie elke dag iemand anders kreeg, vind ik voor de afwisseling helemaal niet verkeerd. Waar de ene niet wast, wast de ander wel. En zo wordt beetje bij beetje mijn hele lichaam wel een keer schoon.”

Ook waardeert Hélène dat ‘haar’ zorgaanbieder met haar meedenkt. “Ik kon de eerste week na mijn operatie niet naar boven, waar de badkamer is. Ik vond het heel fijn dat de zorgaanbieder meedacht over hoe ze dan tóch mijn haar konden wassen. Dat deden ze dan vervolgens heel grondig en hygiënisch, met handschoenen aan.”

Niet meer van het kastje naar de muur

Wat Hélène daarnaast aan haar wijkverpleging waardeert, is hun betrouwbaarheid en inzet: “Ze waren er altijd! Ik heb nooit meegemaakt dat iemand niet kwam opdagen. Of dat er mensen niet gemotiveerd waren, trouwens. Iedereen was altijd meedenkend en behulpzaam.”

Maar het meest blij is Hélène nog met het regelwerk dat haar organisatie voor wijkverpleging haar uit handen nam: “Het ziekenhuis verwees me voor een indicatie naar het Wmo-loket, en vanaf daar moest ik weer terug naar het ziekenhuis. Des te fijner, dat mijn zorgaanbieder de indicatie zelf wilde regelen. Ze zeiden: ‘wij bellen jouw zorgverzekeraar wel’. Dat was fijn.”

Naastenliefde en zorgzaamheid

“Ik heb gezocht op ‘Wijkverpleging Gouda’”, zegt Hélène. “Maar dan? Ik vond het belangrijk erop te kunnen vertrouwen dat ik goede wijkverpleging zou krijgen. Wat uiteindelijk de doorslag gaf in mijn keuze, was de christelijke insteek van de organisatie. Ik had het idee dat zij wel zouden werken vanuit naastenliefde en zorgzaamheid. En dat lijkt ook zo te zijn. Ik was heel blij met deze match en dat maakt echt verschil voor mijn kwaliteit van leven.”

“Natuurlijk heb ik een positieve waardering achtergelaten. Ik heb lang genoeg in de horeca gewerkt om te weten wat reviews met je doen. Ik deel dus altijd iets positiefs, als het even kan.”

_{Dankzij de wijkverpleging heeft Hélène soms een beetje energie over om te kunnen handwerken.}

Meer ademruimte

Door de wijkverpleging ervaart Hélène een beetje lucht in haar leven. Een klein beetje. Ze slaapt noodgedwongen veertien uur per dag en kan op een goede dag maximaal twee uur aan haar dochter besteden. Dus hulp in de vorm van wijkverpleging is zeer welkom, zegt ze.

“Wanneer ik word gewassen, houd ik een mini-beetje energie over. Daardoor kan ik soms wat haken of borduren. Of een spelletje spelen met vrienden of met mijn man. Zij helpen gelukkig waar ze kunnen. Maar mijn man zit tegen een care givers burn-out aan. Dus het is fijn dat zij soms ook gewoon mijn man en mijn vrienden kunnen zijn. En dat ik voor mijn broodnodige zorg op professionals mag rekenen.”
 

Op zoek naar wijkverpleging die goed bij jouw situatie past?
Doe dan de online keuzehulp en we helpen je op weg naar de juiste match.